Rust ?????- 7 maart 2007
Vergeet het maar! Er was even rust. Na het overlijden en de begrafenis e.d. van Anno was er even rust. Met name EVEN…..
Ik hoefde niet elke dag naar Anno (helaas), had dus weer meer tijd voor anderen en mezelf en dat voelde als Rust. Maar dat duurde niet echt lang.
Een goede week later begon mijn schoonmoeder(83) te kwakkelen. Griep, keelpijn enz. Dat kan iedereen overkomen, maar zij is nu eenmaal hartpatient met diverse omleidingen en kan dus minder hebben. Bovendien viel me op dat schoonpapa zich “raar” gedroeg de laatste tijd. Na diverse doktersbezoeken, overijlde ritten naar het ziekenhuis, foto’s, hartfilm en dergelijke blijkt dat schoonmoeders hart erg verzwakt is. Eigenlijk zou een operatie noodzakelijk zijn, maar dat durven ze niet meer aan.
Gelukkig wonen mijn schoonouders nog geen 100 meter van ons vandaan, dus bij elk doktersbezoek ben ik ook aanwezig. En zeker nu blijkt dat mijn schoonvader de laatste weken supersnel achteruit gaat……..geestelijk dus.
Dinsdag was er de huisarts weer, en dan vandaag. Hij is er niet gerust op. De slechte lichamelijke conditie van Ma en de slechte geestelijke toestand van Pa.
Dus de rust is er niet! Nu ga ik elke dag weer even bij die oudjes kijken…..ben erbij als de dokter komt, omdat ze anders niks begrijpen en onthouden.
Hopelijk duurt deze periode nog erg lang……ik kan wel wat hebben.
1 comment Thursday,8 March, 2007
Over Anno – 13 februari 2007
Dit zal een van de laatste keren zijn dat ik over Anno schrijf. Anno is veel genoemd in mijn posts, de lezers hebben dus haar ziekte en sterven hier kunnen volgen.
Maar wie was nu Anno? Zomaar iemand? Een vriendin?
Ik heb Anno zo’n jaar geleden heel toevallig leren kennen. Nou ja, toevallig……… Er stond een advertentie in de krant met de volgende tekst:
“Wie kan en wil er voor onze exclusieve kleding en fijne textiel zorgen? Enige ervaring met fijne stoffen vereist.”
En hoewel ik helemaal geen baantje zocht, trok de advertentie me zo erg aan dat ik voor ik het wist, de telefoon al in mijn handen had en opbelde. Het was naar een 06 nummer. Vond ik wel raar, maar achteraf logisch. Ik kreeg een vrouw “Anno” aan de lijn. Ze nodigde me uit voor een gesprek.
Toen ze me haar naam en adres noemde, kreeg ik de kriebels………….miljonairs!!!!!! En ik mag naar dat huis. “Anno” deed zelf de deur open en leidde me door een mega-hal naar een eetkamer. Mijn eerste indruk was…………prachtig………..stijlvol……….zeer veel smaak…..en toch erg warm. We praatten wat, zij vroeg een en ander en bracht me weer naar de voordeur met de mededeling dat ze me nog zou bellen als alle kandidaten geweest waren. Toen de deur achter me dicht ging, wandelde ik genietend over de oprit.
2 Dagen later belde Anno. Of ik langs wilde komen. Ze had mij uitgekozen en wilde me het huis en met name haar garderobe en zo laten zien.
De rondleiding door het huis was heerlijk……mooi…….en indrukwekkend. Maar waar alle kamers, badkamers en zo zijn weet ik nu pas. Bijna een jaar later. Enkele weken geleen stond ik nog met een stapel handdoeken, die naar de sauna in hun sportzaal moesten, in de garage. Weer een verkeerde deur genomen.
Vanaf dag 1 klikte het met Anno. Heel erg zelfs, en dat van 2 kanten. Zij kon haar verhaaltje kwijt over haar kanker. En ik vond het prettig om met haar te kletsen. Geen moment is ze afstandelijk geweest. In tegendeel.
Hoe zieker Anno werd, des te meer we praatten. En niet allen over het ziek zijn. Maar over onze kinderen……..vakanties……..eten……..koken…….onze mannen. Gewoon gezellige vrouwenklets. En zo is die band gegroeid. Gek genoeg had ze dat alleen met mij. Ik voelde me dan ook geen personeel net als haar 2 huishoudsters. Wij werden vrienden. Heel speciaal.
Door Anno’s ziekte, haar kijk op het leven, haar vriendschap en haar sterven, heb ik ontzettend veel geleerd. En daar zal ik haar altijd dankbaar voor blijven.
Anno prees mijn kwaliteiten, iets wat me erg trots maakt. En natuurlijk heeft ze op de laatste dag dat ik afscheid nam, gevraagd om er voor te zorgen dat haar man er altijd netjes bij loopt.
Gisteren was ik in het stille huis. Haar man, die nu alleen in dat mega-huis woont zei me dat hij nu ‘s morgen bij het ontbijt en bij de lunch de t.v. aan zet. Iets wat ze nog nooit hadden gedaan in hun 40-jarig huwelijk. “Om de stilte te verbreken”, zei hij. “Want de muren praten niet terug”.
Add a comment Tuesday,13 February, 2007
Leeg huis 7 februari 2007
Anno is dood! Ze is op de derde dag van de sprokkelmaand 2007 in haar slaap overleden. Op 3 februari dus. Nadat de huisarts haar vrijdagmiddag in slaap had gebracht is ze niet meer wakker geworden.
Maandag ben ik naar haar toe gegaan. Anno ligt thuis opgebaard. Van de sportzaal hebben ze een prachtig mortuarium gemaakt. Ik twijfelde even of ik wel zou gaan kijken, maar ben achteraf blij dat ik het gedaan heb. Anno zag er prachtig uit. Niets meer van de kanker of pijn in haar gezicht. Maar een fijne glimlach. Vanavond gaan we voor de laatste keer afscheid nemen. Daarna wordt de kist door de familie gesloten. Dat moet omdat Anno pas zaterdag begraven wordt. Ik wil hier nog een klein gedichtje opdragen aan Anno.
Ik kreeg het van een vriend die het van Schotse monniken heeft gehad.
My Life is but a Weaving
My life is but a weaving
between my Lord and me;
I cannot choose the colors,
He worketh steadily.
Oft times He weaveth sorrow,
And I, in foolish pride,
Forget He sees the upper,
And I the under side.
Not ’til the loom is silent
and the shuttles cease to fly,
Shall God unroll the canvas
and explain the reason why.
The dark threads are as needful
in the Weaver’s skillful hand,
As the threads of gold and silver
in the pattern He has planned.
He knows, He loves, He cares,
nothing this truth can dim.
He gives His very best to those
who leaves the choice to Him.
Add a comment Wednesday,7 February, 2007
Goede reis – 3 februari 2007
Goeder reis!!!!!! Dat is wat ik Anno gisteren heb toegewenst. Want toen ik gisteren bij haar aankwam leefde ze nog. Maar nu wilde ze niet verder. Zeker voor haar was het emotioneel erg belastend om elke dag weer afscheid te moeten nemen. Dus om twee uur ‘s middag kwam de pastoor om haar de laatste sacramenten toe te dienen. Daar waren…..naar Anno’s wens……..alleen haar kinderen en man bij. De verpleegster, de daghulp en ik bleven in de hal wachten. Nog even over Anno gepraat……en hoe het nu verder zou gaan. Nadat de pastoor weg zou gaan, zou ik “afscheid” gaan nemen van Anno, daarna om beurten haar kinderen, en als laatste haar man. Dan zou de huisarts haar in slaap brengen. In een definitieve slaap!!!!!! Geen euthanasie, maar slapen en nooit meer wakker worden. Tot het lichaam het opgeeft. En dat zal niet lang duren. Ik was dus als eerste aan de beurt…….nu definitief…..pffffffff. Anno bedankte me nogmaals…..niet doen!!!!!! Ze vroeg me er voor te zorgen dat haar man er altijd netjes bij loopt. Ik kuste haar voor de laatste keer, wenste haar goede reis en zei haar dat ik niet vergeten ben waar ik haar kan vinden……….tussen de sterren bij het sterrenbeeld leeuw.
Toen heb ik de deur achter me dicht getrokken………dikke waterlanders……..rot gevoel……leeg!!!!!
Vandaag en morgen ga niet meer. Anno slaapt nu toch, en maandag ga ik weer. Waarschijnlijk naar een “leeg huis”.
1 comment Saturday,3 February, 2007
Partir, c’est mourir 2-2-2007
Partir, c’est mourir un peu, mais mourir, c’est partir beaucoup.”
Een Frans gezegde. Ik ben geen kei in de Franse taal, maar het betekent zoiets als:
Afscheid nemen is een beetje sterven, maar sterven is erg veel afscheid nemen.
En zo voelt het deze week. Zeker de laatste dagen. Woensdag ben ik….zoals elke middag….naar Anno gegaan. Het ging zo slecht met haar dat we aan het eind van mijn korte bezoek afscheid van elkaar hebben genomen. Weinig woorden….ze bedankte me…..ik zou niet weten waarvoor……en even later voelde ik dat ik de deur achter me dichttrok. In de auto even een potje zitten janken. Over…..UIT!!!! Maar nee, de dag erna, gisteren ging ik weer naar Anno’s huis. Niet wetend of ze al zou zijn overleden of niet. Maar Anno was er nog. Weliswaar aan het eind van haar latijn, maar ze was er nog.
Toen ik boven wat was aan het draaien was, kwam de verpleegster me vragen om te komen. Anno was wakker en had naar me gevraagd. Even geknuffeld en toen vroeg ze me of ik haar kleding wilde klaar hangen…”Die ik aanwil op reis naar de eeuwige jachtvelden”.
Ze vertelde me welke blouse, rok, jasje, schoenen enz. Het is een prachtig geheel wat we nu in de kast hebben klaar hangen. Een zwarte lange rok van Taft-zijde. Daarop een zwart topje…..het mooiste uit haar collectie. Daarover een auberginekleurige zijden blouse met hele lange sjerpen eraan, die straks om die rok gedrapeerd worden. Over de blouse een kort zwart jasje. De lange manchetten van de blouse worden over het jasje terug geslagen. Verder heeft ze er een mooie, fijne halsketting bij uitgezocht. En natuurlijk mooie schoenen en lippenstift!
Dit was zo “fijn” om te doen. Aan het eind van de middag ben ik weer naar huis gegaan. En natuurlijk moest ik weer afscheid nemen. Maar nu was het minder zwaar, eigenlijk meer een opluchting.
We hebben weer afgesproken voor vanmiddag. En eerlijk gezegd weet ik niet of ze er nog is. Ik laat het op me afkomen. Aan de verpleegster vroeg ik gisteren of zij er geen kijk op had hoe lang dit nog kan duren. Maar ze vertelde dat elk mens anders is en er nooit iets van te voorspellen is. Wel zei ze dat Anno’s lijf nu al helemaal vol is gelopen met vocht. Haar benen en buik, en een van de armen. Als dit vocht bij het hart komt is het over. Ik zie het vanmiddag wel. Als ze dood is, ben ik blij voor haar. Als ze nog leeft, geniet ik daar nog even van. Dan wordt het weer: Partir c’est mourier un peu!!!!!
2 comments Friday,2 February, 2007
Begrafenis 31 januari 2007
Gisteren was de begrafenis van Josien. Het was lang geleden……gelukkig maar………dat ik naar een begrafenis ben geweest. Wel naar een crematie, maar dat is toch anders. Ik blijf een begrafenis “mooier” vinden. En deze was heel speciaal. Natuurlijk al omdat Josien een heel bekend persoon was hier in het dorp. Zij en haar man hadden 23 jaar lang een cafe-Restaurant hier. Dan zijn er al veel mensen die je kennen. Bovendien hebben ze een grote familie en natuurlijk de vele vrienden. De kerk was dan ook afgeladen vol. De mis had Josien zelf in elkaar gezet, alles geregeld …..tot zelfs haar euthanasie toe. Waar haalt een mens de kracht vandaan? Na de kerk wandelden de ruim 400 gasten naar het kerkhof, en daarna naar hun vroegere restaurant, waar ook alle honderden uitgenodigd waren voor de koffie en de broodjes. Een ware reunie. Om half twee ging ik naar huis. Enkele minuten later belde de man van Anno……..ik schrok me wezenloos. Maar hij had enkel de vraag of ik de nachthemden van Anno wilde korter maken. Dat is gemakkelijker voor de verpleging. Ik dus naar Anno. Ze was een beetje boos. Ik was maandagmiddag weggegaan zonder haar gedag te zeggen. Kwam gewoon omdat de verpleging met haar bezig was. Nu ga ik dus nooit meer weg zonder gedag te zeggen…….voor hetzelfde geld was ze er niet meer geweest.
Vanmiddag ga ik weer naar haar toe. Het is nu net zo’n klein teer vogeltje. Maar ze heeft gelukkig geen pijn. Ze is gewoon blij als je er bent en even haar hand vast houdt. En dat voelt ook goed aan.
1 comment Wednesday,31 January, 2007
Het hakt er in 26 januari 2007
Dinsdag ben ik bij Anno geweest. Heerlijk, ze is thuis. Gelukig was ze even wakker toen ik kwam en ze gebaarde me om naast haar op bed te komen zitten. We hebben heerlijk gepraat. Ze weet dat het een kwestie van dagen of misschien weken is, heeft alleen nog pijnstillers en kalmeringspillen of zoiets. “Lekker” geen chemo meer. Ze heben 2 ziekenhuisbedden laten komen…..G wil ook bij haar blijven slapen…..die zijn in de sportzaal gezet, met het voeteneind tegen de grote ramen……en dus een prachtig uitzicht over hun tuin en het bos. Dat was ook Anno’s wens…..de tuin zien.
Gisteren….donderdag…..ben ik weer geweest. Niet alleen om te kletsen, maar ook voor hulp met praktische zaken. Toen ik aankwam sliep ze. Ik dus naar boven om een was te draaien, komt man G met de mededeling dat hij weg moet en over 2 uurtjes terug is!!! Oeps…..en of ik elk half uur wil kijken of Anno nog leeft!!!!! Dat kwam erg onverwacht en ik kreeg nog net geen hyperventilatie. Maar goed, na een half uurtje belde Anno van beneden naar boven of ik even kwam. Eerst weer even lekker zitten kletsen, over wat ze voelt en denkt….en waar ze zich zorgen over maakt…….dat G de boekhouding niet goed zal doen….en dat er een dag komt dat ze haar plas of ontlasting misschien niet meer kan ophouden…….en of ik het dan nog wel wil wassen!!!!! Nou ja, ik kan me haar gedachten wel voorstellen. Ik zou het ook genant vinden, maar ik vind het ook heel normaal het op te ruimen. Toen zei ze dat ze een hele waslijst ….letterlijk en figuurlijk….. voor me had gemaakt. Of ik al haar mooiste kleding naar beneden wilde halen…..”ik hoef er nu niet meer zuinig op te zijn”. En dat was een klus! Ik de sportzaal uit….halletje door…….grote hal door……..trappen op…….vide over……een van de badkamers door……slaapkamer door….naar de kleedkamer. Een stuk of zes jasjes uit de kast gehaald en in omgekeerde route weer terug naar Anno. Die zocht dan uit welke jasjes ze graag wilde dragen, de rest kon weer terug…….en weer met de volgende 6 jasjes naar beneden. En dan ook met de broeken….heen en terug……heen en terug. En toen de bijbehorende shirtjes……pfffff. Mijn knie was 3 x zo dik als normaal gisteravond. Maar ja, ik heb verder niet te klagen. Tussendoor heb ik het haarstukje van Anno gewassen….wat gestreken……en plotseling belde Anno weer. Of ik haar naar toilet wilde rijden. Ik haar uit haar bed in de rolstoel en naar de wc gereden. Viel nog niet mee, met 30 meter zuurstofslang eraan. Maar het lukte. Ze was helemaalopgelucht….had het al een hele tijd opgehouden, totdat G thuis zou komen. Nu weet ze dat het mij geen pest uit maakt. Al met al was het een middag die er bij mij geestelijk en lichamelijk goed heeft ingehakt. Even weekend, en maandag zien we elkaar weer…..hoop ik!!!!!!
Add a comment Friday,26 January, 2007
Foutje…..bedankt! 23 januari 2007
Anno moest 2 januari plotseling naar het ziekenhuis. Erg benauwd en moe. De eerste dagen heeft ze voornamelijk zuurstof gekregen en wat onderzoekjes, maar men kon er niet achter komen waarom ze zo benauwd was. Er zou dus een scan van de longen worden gemaakt, om te kijken wat daar mee aan de hand is. Maar het scan-apparaat werkte niet. Men heeft toen een “vermoedelijke” diagnose gesteld en haar daar medicijnen voor gegeven…….de verkeerde!!! Ze hebben haar bloedverdunners gegeven en nu zijn haar longen gaan bloeden. Er is niks meer aan te doen. Anno is nu terminaal en mocht gisteren naar huis om te sterven. Ze kan elk moment dood gaan, maar het kan ook nog een of twee weken duren. Maar ze wilde graag haar huis en voornamelijk de tuin nog zien. Bovendien doen de artsen nu toch niets meer. Alleen pijnbestrijding.
Anno was zonder dit “foutje” ook dood gegaan, maar waarschijnlijk pas over een paar maanden. Ik ga er vanmiddag heen en hoop dat ze nog aanspreekbaar is.
Ook met Josien gaat het heel slecht. Die wordt vandaag bediend. Dus dat is ook nog maar een kwestie van dagen waarschijnlijk.
Dit jaar is dus voor deze mensen en hun familie erg slecht begonnen. En het l*llige ervan is dat je niks kunt doen om ze te helpen. Gisteren, toen Anno’s man naar Delft was om haar uit het ziekenhuis te halen, heb ik wel een hele tijd met Anno’s zoon zitten praten. Dat luchtte op. Zowel voor mij als voor hem.
1 comment Tuesday,23 January, 2007
Koekenpan 9 januri 2007
|
 |
Volgens van Dale dus de beschrijving van de koekenpan. Dat kopt wel, maar waar slaat dan de naam op? Je zou kunnen denken dat het komt van de pannenkoeken die je er in kunt bakken, maar daar zijn de -nog plattere- pannenkoekenpannen voor.
Dus heeft de naam er niks mee te maken, want je kunt er geen koeken in bakken. Die bak je in de oven.
Eigenlijk zou die pan dus bijvoorbeeld spiegeleipan of kotelettenpan moeten heten. Want volgens mij wordt hij daarvoor het meest gebruikt.
En dan waarom me het ding te binnen schoot……..Ik heb een – op het gebied van eten- nogal verwende man. En zeer kritisch!!! Soms zelfs irritant……..sta je uren in de keuken en dan zoiets van: ” Er had een vleugje meer zout in gemogen”…….of:” Die van vorige week vond ik toch lekkerder”
Toen manlief dus gisteren iets zei over de salade, en ik in de keuken de koekenpan zag staan waarin ik de pijnboompitjes had geroosterd, kreeg ik de neiging om de koekenpan te gebruiken waar hij helemaal niet voor is bedoeld!!!!!!!!
Dan had het voor mij een oorvijgenpan geheten!
Add a comment Tuesday,9 January, 2007
Drie Koningen 6 januari 2007
Dat is het vandaag……Drie Koningen. Voor mij een dag om aan drie mensen te denken. atuurlijk is er Anno. Gisteren ben ik bij haar thuis geweest, heb de was en de strijk gedaan……..de Kerst-tafelkleden gewassen en opgeruimd, maar Anno was er niet. Ze ligt nog steeds in het ziekenhuis en heeft het erg benauwd. Vandaar dat ze haar aan de zuurstof houden. En ze zouden gisteravond nog een ingreep doen om wat vocht achter de longen weg te halen. Niet best volgens mij.
Dan is er ook Josien die door mijn hoofd spookt. Ze heeft inmiddels alles geregeld, heeft morfine en is erg ziek. Vreselijk voor haar, maar ook voor haar familie, haar man en de twee kinderen. En voor haar ouders. Het moet een ramp zijn als je je kind moet verliezen.
Maar gelukkig kan ik vandaag ook aan wat leuks denken, want een van onze schoonzoons is vandaag jarig en wordt 44 jaar. Het feestje hebben we al gehad, maar toch blij dat hij jarig is. Proficiat Louike!!!!!!!!!
1 comment Saturday,6 January, 2007
Van Aardappels Tot Zweetvoeten 